Waarom deze paddenstoel ons iets belangrijks leert

Laatst liep ik in het bos. Het was een mooie herfstdag en de donkere aarde was bezaaid met bladeren. Het rook lekker en ik inhaleerde diep. Ik hou van het bos; het geeft me een vrij en geïnspireerd gevoel en ik merk dat het mijn hoofd leeg maakt.

Op een gegeven moment kom ik uit bij een splitsing. Twee opties: het gebaande pad volgen óf het kronkelige bosweggetje nemen. Deze laatste spreekt mij meer aan en ik duw wat takken opzij.

Paddenstoel als metafoor

Dan zie ik hem. Uit de bruine, rottende bladerpartij pronkt de mooiste paddenstoel die ik ooit heb gezien. Precies zoals we hem kennen uit de sprookjes. Ik buig door mijn knieën en bekijk de paddenstoel aandachtig. Hij is nog helemaal gaaf, vuurrood en de witte stippen liggen er als vlokjes op. Wat een prachtig natuurfenomeen. Ik pak mijn telefoon om er een foto van te maken.
Maar het boeit hem niet. Hij staat daar gewoon. Het maakt hem niet uit of ik hem mooi of lelijk vind, hem als een schimmel zie of als een wonderschoon fenomeen. Hij houdt zich er gewoon niet mee bezig. En de rottende omgeving werkt niet als een beperking voor hem; hij ziet het eerder als een aanmoediging om nog groter te groeien. Om nog meer schoonheid en kleur te laten zien. Sommige mensen schrikt hij af, omdat ze geloven dat hij giftig is. Anderen zien hem juist als een heilzaam medicijn. En ik? Ik zie deze paddenstoel als een metafoor.

Op het moment dat wij onszelf laten zien; écht laten zien, zullen mensen daar een mening over hebben. De één schrikt het af, de ander wordt erdoor geïnspireerd. De paddenstoel staat fier rechtop en houdt zich niet in. Laat zich niet afleiden. Door zijn heldere kleur valt hij op. Het contrast met de dorre blaadjes is hierdoor groot. Ik kan daarvan genieten.

En jij? Wat vind jij van deze paddenstoel?

Zou jij graag meer zelfvertrouwen willen hebben en je niet zo laten meeslepen door de mening van anderen?

Ik help je graag! Klik hier om te zien hoe ik jou kan helpen.

Liefs,
Laila